Salems rol in de geschiedenis van de Verenigde Staten van Amerika is die van een belangrijke havenstad. De handel met het Verre Oosten maakte van Salem een rijke stad in de 18e en 19e eeuw, wat nog te zien is aan de oude huizen. De stad is bekend door zijn heksenprocessen in 1692. Toen werden onder leiding van Gouverneur Sir William Phips vijf mensen opgehangen, verdronken en doodgedrukt nadat door een speciaal opgericht tribunaal was vastgesteld dat ze aan hekserij deden. Aanvankelijk een schandvlek op het blazoen van de stad, tegenwoordig gebruikt de stad dit voorval om toeristen te lokken. In heel veel winkel is wel iets te vinden dat naar hekserij verwijst.
Vorig jaar waren we ook in Salem en waren toen onder de indruk van alle hekserij in de winkeltjes. Omdat helloween nadert hadden wij wel verwacht dat hier alles in het teken daarvan zou staan, maar niets is minder waar. Waar we op veel plekken winkels hebben gezien die versierd zijn met pompoenen en allerhande attributen die met helloween te maken hebben, zoals heksenpoppen en -kleding, skeletten, duiveltjes, stro-mensjes, t-shirt en borden met spreuken die ermee te maken hebben, te veel om op te noemen. Maar in Salem lijkt dit geen issue, de etalages dragen dit feest maar matigjes uit en ook de straten zijn niet versierd. In onze verbeelding zou het een spektakel zijn. Een beetje een teleurstelling vinden we dat wel. In de winkels is het gelukkig anders.
Dan maar op weg naar Boston en we volgen nog even route nummer 1. Het plaatsje Lynn lijkt ons een goede stopplek voor koffie en mogelijk iets te eten. We voeren een koffietentje in in onze navigatie, maar Lynn lijkt geen makkelijke stad om te parkeren. Dus duurt het even voor we een winkelcentrum met bijbehorende parkeerplaats dichtbij onze bestemming vinden. Dan blijkt het bewuste tentje dicht en moeten we op zoek naar een nieuwe koffietent. We belanden uiteindelijk bij een Iers eethuis. Tijd om nog iets te bestellen, hebben we niet meer. Dan maar alleen koffie. Lynn heeft met zwervers en veel jongeren die wat rondhangend iets deprimerends, zoals wel meer voorsteden van grote steden. De gemeente doet een poging met muurkunst het geheel een vriendelijker uitstraling te geven.
Via Revere, waar we vorig jaar ook waren, rijden we naar Boston, tanken de auto af en komen stipt op tijd bij de luchthaven. Auto snel en makkelijk afgegeven, nog even de EZ-Pay voor het tolsysteem afrekenen (“leave in on the creditcard”) en de bus naar de vertrekhal nemen. $206,= voor de EZ-Pay is wel heel royaal betaald voor de weinige mijlen die we op de tolwegen hebben gereden. We moesten de auto best vroeg inleveren en bagage afgeven is nog niet mogelijk. Bij het online inchecken hadden we al gezien dat we niet bij elkaar zitten, de een zit voorin en de ander achterin de cabine. Voor we weggingen hadden we al gezegd dat we mogelijk zouden proberen een upgrade te krijgen naar de businessclass. Dit lijkt het goede moment om dat te doen. Als richtbedrag hadden we $500,= p.p. in gedachten. En terwijl Esmée nog in de rij staat voor de bagageafgifte checkt Jos de servicebalie voor de upgrade.
Dat blijkt mogelijk, maar kost toch bijna $300 p.p. meer dan we op voorhand hadden inschat. Toch maar doen, dan kunnen we snel naar de lounge, om daar een late lunch te genieten in een lekkere stoel in een prettige omgeving, met een lekker drankje erbij. De vlucht naar Londen verloopt verder zoals je mag verwachten; hapje eten, glaasje drinken en languit slapen op onze flat-bed stoel. In Londen hebben we niet veel tijd, maar net genoeg voor een laatste Starbucks koffie.
De vlucht naar Nederland duurt driekwartier en dan is het gewoon een kwestie van je auto ophalen en richting Etten-Leur. We zijn vroeg thuis en om de jetlag tegen te gaan doen we alles lopend vandaag. Houdt ons ook wakker.
Reageer hier
