Als we wakker worden blijkt het flink koud te zijn geworden, de autoruit is bevroren. Gelukkig blijkt de weersverwachting voor vandaag weer eens niet uitgekomen te zijn en is het droog en zonnig in plaats van bewolkt en regenachtig. We willen beginnen in Bar Habor, maar als we daar aankomen blijken niet alleen alle parkeerplaatsen vol, maar blijkt het hele stadje in het voorbije jaar volgezet te zijn met parkeermeters. Niet alleen in het centrum, maar in alle straten en steegjes van het hele dorp. Jos baalt hier zo van dat hij even geen zin heeft om hier te stoppen en dan maar meteen door te gaan naar het nationale park. Het klinkt misschien stom, maar als in een jaar alle beschikbare parkeergelegenheid vercommercialiseerd blijkt te zijn dan voelt dat, volgens Jos, aan als een loslaten van toegankelijk toerisme en een verval naar dollartekens in de ogen van de gemeenteraad. Een probleem dat Nederlandse gemeenten vaak ook kenmerkt.
Na een korte stop bij het visitor center voor het toegangsbewijs van $30,=, gaan we dit keer voor de westkant van het eiland. Bij het visitor worden we gevraagd foto's van de foliage te delen voor wetenschappelijk onderzoek. We doen op onze rondrit plaatsjes aan als Mansett, Seawall, Bass Harbor, Bernard om uiteindelijk weer in Bar Habor te eindigen.
Onderweg maken we af en toe een uitstapje. In Mansett lunchen we. Dat klinkt simpel, maar dat bleek toch wat ingewikkelder. We schoven bij een restaurant naar binnen om te ontdekken dat alle gerechten alleen geserveerd werden met chips en pastasalade.
Dat was niet ons idee, dus schoven we aan, aan de overkant in een kleine lokale diner. Die hadden hun laatste werkdag van het seizoen en de ober zuchtte en steunde alsof het een lieve lust was. Gelukkig bleek de eigenaresse een stevige tante die hem met strakke hand aanspoorde. Dus arriveerde na enige tijd onze bestellingen, die overigens uitstekend smaakten.
Na de lunch bezochten we de haven van Mansett om te constateren dat er genoeg mensen zijn die zich een leuk bootje kunnen permitteren. Bij Seawall bezochten we Wonderland, een kleine wandeling naar de rotsen van de kust en een klein kiezelstrand.
Bij Bass Habor stonden we in de rij voor de parkeerplaats om de vuurtoren te kunnen bezichtigen, die uiteindelijk het formaat had van een kleine pilaar met een rood lichtje erop – in Amsterdam hadden ze erom gelachten – met ernaast een forse koperen bel uit 1891. In Bass Habor bezochten we ook de plaats waar de boot vertrekt naar twee van de eilandjes, Swan Island en Frenchbury, voor de kust van het grote eiland Acadia. Het is een mooi deel van het park, waar de kleuren misschien niet zo uitbundig zijn, maar we toch genoeg van de fall foliage zien.
Bij Bernard, dat we vanuit Bass Babor zien liggen blijkt alles inmiddels ook closed for the season, waardoor we uiteindelijk weer terugrijden naar Bar Habor. We bezoeken enkele winkeltjes en besluiten onze dag van vandaag bij de Paddy’s Grill, een Iers aandoende eetgelegenheid op de hoek bij de haven.
We horen van onze tafelburen die optrekjes hebben in North Carolina en Florida, dat de foliage van dit jaar tegenvalt. Eerder zijn ze hier ook al verschillende keren geweest waarbij ze soms al op 1 oktober alles in kleur zagen staan. Ze hebben toch een beetje pech want ook de walvissen die ze vandaag zouden gaan spotten, bleven uit het zicht van de boot. Ze zien er niet naar uit dat ze er heel ongelukkig van worden; gewoon een van de stories voor de country club.
De prijskwaliteitverhouding van het eten is wat uit evenwicht, maar is ook voor ons geen grote teleurstelling. Alleen een verhaal voorde weblog ;-).
Thuis drinken we nog een biertje en zoeken een hotel voor morgen.
Op tv meppen dames en heren elkaar op de neus bij de voorronden van het wk-K1-fight, tot er teveel bloed op de vechtmat ligt en de scheids ingrijpt. ’t Is maar waar je zin in hebt.
Reageer hier
