Dag 11, 1 oktober 2019: Rutland VT – Lincoln NH (107 mijl)

Als we wakker worden valt het water met bakken uit de hemel. En hoewel het de allereerste regen overdag is, worden we er toch niet blij van. We weten dat het najaar buien kan opleveren – hoe komt het landschap anders zo groen en bebost – maar je hoopt toch stiekem op mooi weer. Tijd voor een uitgebreid ontbijt. Als we dat gehad hebben, blijkt de regen te zijn gestopt en hoewel de lucht bewolkt blijft, houden we het de rest van de dag droog. Vandaag vooral een dag om naar de White Moutains te rijden. De weg uit Rutland blijkt een scenic byway te zijn en al net buiten de stad komen we de eerste herfstkleuren tegen. En laaghangende bewolking, een fraai plaatje dat we willen vastleggen.

We stoppen er even voor en we blijken op het terrein van een mijnbouwbedrijf te parkeren. Een van degenen die er werken komt ons vertellen dat we het terrein niet op mogen vanwege veiligheidsvoorschriften. Hij verontschuldigt zich ervoor en kan ons wel begrijpen dat we even een paar mooie plaatjes willen schieten. Onderweg komen we nog veel meer plekken tegen waar de rode, oranje en gele bomen staan te schitteren, maar het lukt ons niet om wat we zien ook met de camera vast te leggen. De plaatjes worden te egaal of te donker en nergens lukt het ons om de foliage goed vast te leggen.

Bij het plaatsje Woodstock, ze hebben een plaatsje met die naam in bijna iedere staat van de USA, is het een drukte van belang. Bij het begin van het dorp hebben ze een delicatessenzaak met de naam Farmers Market, waar tout le monde zich verzamelt voor exclusieve producten en toegegeven ze hebben er werkelijk van alles, vis en schelpdieren, vlees, melk en kaasproducten, exclusieve koffies, wijnen, ciders en verse sapjes. En natuurlijk pompoenen in alle soorten en maten. In het dorp zelf is het ook een komen en gaan van mensen en busladingen vol toeristen vergapen zich hier aan de aanwezige winkeltjes en snuisterijen. Er is een fraaie brink met rode bomen en een hotel in Engelse stijl met een “doorman” die de deur voor je openhoudt en waar je voor $700 en meer per nacht kan slapen. Een andere bezienswaardigheid is natuurlijk de enige covered bridge van het dorp.

Om koffie te kunnen drinken of iets te kunnen eten moet je in de rij staan. Niemand lijkt er moeite mee te hebben, wij doen ook alsof wij het gewoon vinden. De koffie is goed en het terras is klein maar prima om er even van de koffie te kunnen genieten en mensen te kijken. Daarna gaan we op weg naar onze bestemming in New Hampshire: Lincoln in de White Mountains. We hebben een scenic route via kleine weggetjes, waar de herfstkleuren ook goed zichtbaar worden. We worden er helemaal blij van, dit is wat we wilden zien. Vastleggen in foto’s is een ander verhaal. We blijven ons best doen en hopelijk komen er mooie plaatjes van. We vinden onze eindbestemming, een motel aan de Highway 3.
Ligt er mooi bij en we zijn tevreden over onze keuze. Later zijn we minder tevreden als we last krijgen van lawaai dat we niet kunnen thuisbrengen. Later blijkt dat de boiler te zijn die blijkbaar in de kelder zit, onder onze kamer. We waren al verbaasd dat we een apparaatje in onze kamer vonden voor “white noise”. Meestal moet zo’n apparaatje vervelende geluiden neutraliseren.

De eigenaar speelt de vermoorde onschuld, “hij weet nergens van”, “hij heeft nog nooit klachten gekregen”, etc. etc. We laten het er voor dit moment maar bij en gaan weer naar de kamer. Het geluid -dat nog het meest lijkt of er een machine in de kamer staat- blijft echter aanhouden en zorgt voor een nacht met maar heel weinig slaap en opkomende hoofdpijn.
Reageer hier