De wekker loopt heel vroeg af en met maar enkele uurtjes slaap op de nachtelijke teller, rijden we om vier uur vanuit Etten-Leur naar Schiphol. Of eigenlijk naar Uithoorn waar ons parkeerterrein is en de shuttleservice naar Schiphol. Op het donkere industrieterrein waar het Shuttle Guys parkeerbedrijf is, valt het niet mee om gelijk de goede plek te vinden. Maar eenmaal gevonden, blijkt het allemaal goed verzorgd. Goede plek, sleutels gewoon bij je houden en na even wachten op nog een koppel, worden we precies om 6:00 uur afgezet op Schiphol.
De bagage is snel ingeleverd en met de instapkaarten voor zowel Schiphol als Londen Heathrow voldoen we alle formaliteiten. De security-scan op Schiphol is vlot, niets hoeft te worden uitgepakt. De nieuwe scans werken zo goed dat ze alles detecteren in je koffer of laptoptas. Een geweldige verbetering.
Vlucht naar London verloopt probleemloos en een klein uurtje later staan we op Heathrow. Kopje Starbucks later mogen we alweer naar de gate en dan blijkt eindelijk hoe het kwam dat we geen boardingkaart van London naar Boston voor Jos konden krijgen. We blijken onderwerp te worden van een extra security-check, dat wil zeggen: Jos wordt nogmaals onder het vergrootglas gelegd terwijl Esmée alvast het vliegtuig in moet. Dat voelt niet goed. Speciale code op de instapkaart, en zijn paspoort wordt ingenomen en pas weer teruggegeven na een zeer uitgebreide check. Alle elektronica moet gecontroleerd en ook Jos zelf moet eraan geloven. Handen, kleding, schoenen, laptops en inhoud van de trolley worden uitvoerig bestreken met een soort duster die vervolgens wordt gecontroleerd op ….. ja, op wat eigenlijk? Drugs, springstof, andere verboden substanties …? Het voelt tamelijk vernederend om gecontroleerd te worden terwijl alle andere reizigers langs lopen om aan boord te gaan. “Gewoon voor je eigen veiligheid en die van anderen”, is het commentaar van de beveiligers. Geen leuk begin van de reis naar de US, die blijkbaar de “opdrachtgevers” zijn van deze extra controle.
Daarna gaat het redelijk probleemloos. Zitplaats vinden, glaasje bubbels drinken, aperitiefje, wijntje, eten, koffie en een cognacje na en ondertussen een filmpje kijken. De vlucht zal ongeveer 6 uur duren. We proberen wat te slapen en dat lukt met tussenpozen een beetje.
We arriveren op tijd in Boston, waar het vandaag 26 C is, heerlijk nazomer weer.
Immigration is geautomatiseerd, waardoor je minder lang in de rij hoeft om de US binnen te komen. De tijd die we daar besparen, zijn we ruim kwijt bij de bagageband. Het duurt eindeloos voordat er wat koffers komen. Dan volgt een aankondiging dat een deel van de koffers op een andere bagageband zullen arriveren en om en om geven die dan af en toe wat koffers vrij. Nog nooit zo’n bende bij de bagageafhandeling meegemaakt. De Amerikanen geven de Britten de schuld, “In London they have done something wrong”. Beetje ongeloofwaardig want alle koffers zijn tenslotte aangekomen en de Yanks hoeven ze alleen maar uit het vliegtuig te halen en op de bagageband te leggen. Maar sinds Trump maken meer mensen hun eigen nieuws en waarheid.
Ondertussen snuffelt een douanehond aan de koffers en handbagage in de bagagehal. Hij detecteert warempel een banaan in een handtas van een moeder met kind en die wordt door het baasje resoluut in beslag genomen. Evenals een koffertje waar de hond veel belangstelling voor heeft. De eigenaar loopt er later tevergeefs naar te zoeken.
Uiteindelijk rollen onze koffers op de band en kunnen we na ruim een half uur wachten toch op weg.
Bij Dollar worden we adequaat geholpen en een kwartiertje later staan we bij de Toyota RAV4 die we dit jaar zullen gaan proberen. Er is niet veel keuze, de standaard SUV’s zijn blijkbaar gewild. Als we geïnstalleerd zijn en de motor willen starten, geeft de auto aan dat het tijd is voor een servicebeurt. We krijgen een gratis upgrade en we rijden uiteindelijk weg in een zilverkleurige Kia Sorento V6 AWD 3,3 liter 290PK, met een ECO-drive.
Onze Google-GPS stuurt ons een heel bijzondere route op en als na een kwartiertje eens gaan kijken blijkt hij ingesteld te staan op het vermijden van tolwegen en snelwegen. Dat schiet niet op. Tolwegen hoeven niet meer vermeden te worden omdat we een EZ-PAY-abonnement hebben gekocht bij Dollar. Je kunt trouwens nergens meer met geld of creditcard op de snelwegen betalen, dus een abonnementje is noodzakelijk. En waarom de snelwegen moeten worden vermeden, blijft onduidelijk. Het is allemaal snel verholpen.
In Quincy stoppen we even voor koffie – het wordt uiteindelijk Diet Coke bij de Five Guys – en we genieten even van de zon op hun kleine terras. Bij de Walmart slaan we water en cola in en kopen deodorant die we jaarlijks in de US inslaan en dit jaar ook tandpasta met baking soda voor extra witte tanden.
Dan rechtstreeks naar Hyannis op Cape Cod en een uurtje later zijn we er, net als het begint te schemeren. Snel inchecken bij America’s Best Value Inn en dan even op zoek naar een hapje eten voordat we deze lange dag gaan beëindigen. Via Tripadvisor belanden we in The Roadhouse Cafe, een visrestaurant, waar we een voorgerecht (Calamari Rhodes Island Style), een Chefs Chop Chop Salad en een Fish and Chips bestellen. Een Samuel Adams Seasonal en een Blue Moon biertje erbij en we ontdekken weer eens dat alles hier groot is. Het is weer even wennen aan de 15% fooi (hoewel ze eigenlijk al weer 18-20% willen) maar de kwaliteit was prima, dus who cares. Moe en tevreden kruipen we om 22:00 uur ons bedje in. Het was een lange, lange dag.
Reageer hier
